by Raf Verhulst (1866 - 1941)
Afscheidsduet Ivo–Stella
Language: Dutch (Nederlands)
Stella De lucht is dik en dijzig, De wilde golfslag jaagt en driest! De brullers stormen lijzig op ’t strand, Dat barnt en briest. O, moest nu Ivo zijn op zee, Hoe zou de vrees ons hart beknellen; ’k Ben onbekommerd noch gerust. De schaduw valt nu donker, droever, Op ’t buldrend vlak en op den oever Het witte schuim spat op de ree En bleek van woede rijst de zee! Ivo Mijn Stella lief, ik vind u hier Alleen in ’t vreeslijk stormgetier. En waar is moeder? Stella Hoe zorgzaam is een moeder, Ivo! Zij was bekommerd voor haar zoon, En ging juist zien of alles vaardig En veilig is ter torenwoon. Niets evenaart het hart der moeder. Ivo En mijne lieve vrouw? Mocht iemand ooit verwerven Een schat van liefde en trouw, Als dien ik mocht beërven Als d’allereerste band uw hand Snoerde aan mijn hand! Ik meende voor den echt Met gans mijn hart en zinnen Aan u te zijn gehecht. Ik voel nu dat daarbinnen De liefde van den man Nog sterker blaken kan! O Stella, die ik als maagd Meer lief had dan het leven, Nu gij het leven draagt En mij weldra een loot zult geven Van eigen bloed: Mij dubbel lief en zoet. Stella Ik draag uw leven in mijn schoot, Nu is mijn vreugde rein en groot. Maar Ivo wat zou ’t wezen moest gij nu zijn in zee? Ik zou ’t besterven van angst en vreze. Ivo Die angst heeft Bolton ons gespaard, Hij was hier veilig voor gevaren, Hij zwalpt nu op d’onstuime baren. Stella Hoor, hoe de roofster buldert en schudt haar wilde lokken En werpt het schuim met vlokken verwoed omhoog! Zie, hoe ze toomloos wentelt en steigert naar den hoge, Alsof ze u wilde grijpen en verslinden wou! Ach, mijn liefste man! Ivo ’k Moet voort, de kimmen grauwen. Stella Kom achteruit, ik sidder en ik gruw! Het monster hunkert snood naar u, En huilt en buldert dood! Ivo Ja, moest ik wezen nu op zee, ’k Zou denken, ’t is de laatste maal. ’k Moet weg en kan niet weg! Mijn allerliefste, zeg mij van te gaan! Wat valt het scheiden, mijn Stella, moeilijk voor ons beiden. Stella O blijf, en zeg mij nog een woord. Ivo O Stella, ’k moet voort! Stella O, blijf nog hier! Ivo Mij roept de plicht! Een kus! Nog één! ’k Stook dubbel deze nacht voor dubbel licht! Stella Hoe huilen nu de hoge baren! Hoe vaal en grauw ziet nu de zee! Dat woord: Moest ik wezen nu op zee, ’k Zou denken ’t is de laatste maal! (gejaagd) Mijn Ivo! Ivo! Wacht ik kom! Ik blijf bij u! ’k Ga mee met u! Keer wederom! Ach, hij is weg! Hoe is mijn hart bekneld, Hoe schroeft de angst mijn keel. Mijn Ivo! Mijn Ivo! O zee, uw wrede stemmen snerpen mij door het bange gemoed. Daar rijst het dodenveld, dat rustloos deinen doet Uw eeuwig wiss’lende terpen! Oh zee! Oh zee! Uw wrede stemmen snerpen mij door het bang gemoed!
Authorship:
- by Raf Verhulst (1866 - 1941), first published 1900 [author's text checked 1 time against a primary source]
Musical settings (art songs, Lieder, mélodies, (etc.), choral pieces, and other vocal works set to this text), listed by composer (not necessarily exhaustive):
- by Lodewijk Mortelmans (1868 - 1952), "Afscheidsduet Ivo–Stella", 1915, first performed 1920 [ soprano and orchestra ], from opera De Kinderen der Zee [sung text not yet checked]
Researcher for this page: Joost van der Linden [Guest Editor]
This text was added to the website: 2022-11-19
Line count: 94
Word count: 512